O Εκρέμ Ιμάμογλου κέρδισε, για δεύτερη φορά, τον δήμο Κωνσταντινούπολης σε μια επαναληπτική διαδικασία για την οποία δόθηκε πολύ μεγάλη έμφαση από τον ίδιο τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν –που δεν δίστασε να ρισκάρει στέλνοντας μάλιστα κι ένα μήνυμα, πολιτικού αυταρχισμού, που δεν εισακούστηκε, θετικά, στη Δύση και στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.
Και όχι τυχαία μιας και η Κωνσταντινούπολη δεν αποτελεί μόνο το σύμβολο της προσωπικής του ανέλιξης στην πολιτική (διετέλεσε δήμαρχος) αλλά και ένας δήμος ο έλεγχος του οποίου είναι ύψιστης πρακτικής (οικονομικής και πολιτικής) σημασίας για την διακυβέρνηση του AKP και για τον ίδιο –δεδομένου και του τρόπου με τον οποίο διαρθρώνεται, τα τελευταία χρόνια, αυτό το μοντέλο.
Η ήττα στην Κωνσταντινούπολη αποτελεί πλήγμα για το κύρος του Ερντογάν. Και έρχεται σε μια συγκυρία πολλαπλών προκλήσεων που εκτείνονται από την δυστοπική οικονομία μέχρι τα ανοικτά μέτωπα σε Συριακό κι αμερικανοτουρκικές σχέσεις. Ωστόσο αυτό που μένει να δούμε είναι κατά πόσον είναι και game-changing και, κυριότερα, διαχειρίσιμη για τον ίδιο. Ο Ιμάμογλου έχει χτίσει ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον προφίλ. Είναι χαμηλών τόνων, χαρισματικός και εργάστηκε συστηματικά και αθόρυβα προκειμένου να κερδίσει, εις διπλούν, στην αναμέτρηση για τον δήμο. Ωστόσο, η διπλή ήττα για τον Ερντογάν έρχεται και σε μια συγκυρία όπου δεν υπάρχουν, μετά από καιρό, πολλαπλές εκλογικές αναμετρήσεις –οι οποίες έχουν δημιουργήσει και συνθήκες κόπωσης στο τουρκικό εκλογικό σώμα. Επίσης η ήττα δεν εδράζεται στο επίπεδο των εθνικών εκλογών. Τέλος, μένει να δούμε και κάτι πολύ σημαντικό: Την απόδοση Ιμάμογλου σε σχέση με την διαφθορά και τον μηχανισμό του AKP σε μια πόλη του μεγέθους της Κωνσταντινούπολης. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σημαία της προεκλογικής του ήταν η δημιουργία ενός task force εναντίον της διαφθοράς –πράγμα που σηματοδοτεί και μια αναμέτρηση με τον μηχανισμό του AKP που βρίσκεται εκεί για δεκαετίες. Αναμέτρηση από την οποία θα διαφανεί αν μπορεί στο μέλλον να καταστεί ένα σημαντικό πολιτικό «χαρτί» του κεμαλικού χώρου.
Ο Ερντογάν μπορεί να παραμένει νευρικός και να εξωτερικεύει –με την μορφή εντάσεων- τυχόν εσωτερικές, προβληματικές, πτυχές της τουρκικού πολιτικοοικονομικού γίγνεσθαι. Κάτι τέτοιο όμως δεν πρέπει να θεωρείται πανάκεια. Μια άμεση σύνδεση της ήττας του στην Κωνσταντινούπολη με τις εξελίξεις στην κυπριακή ΑΟΖ ή στο Αιγαίο δεν πρέπει να αποκλειστεί αλλά ούτε και να αποτελεί το βασικό σενάριο εξέτασης των πραγμάτων.
Του Γιάννη Ιωάννου