Αυτό που απασχολεί έντονα τον LNA τις τελευταίες ημέρες είναι η διαμάχη μεταξύ του στρατάρχη Χάφταρ και του προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων (Τομπρούκ), Αγκίλα Σάλεχ, εξαιτίας και των τριγμών που προκάλεσε η δυναμική αντίδραση της Τουρκίας υπέρ του GNA –κίνηση που μετουσιώθηκε και επί του πεδίου.
Πέραν όμως του πολέμου στη Λιβύη –που παρά την υπερβολική εστίαση, στην ελληνόφωνη ανάλυση, στις εξωτικές πτυχές των «μισθοφόρων» κάθε πλευράς και στα οπλικά συστήματα- αυτό που καθίσταται σαφές είναι πως ο LNA περνάει από μια κρίση η οποία αποκρυσταλλώνει τις θεμελιώδεις πολιτικές διαφορές των δύο ισχυρών αντρών του. Χάφταρ και Σάλεχ –με απόλυτη προσήλωση σε ΗΑΕ και Αίγυπτο αντίστοιχα ως προς την στήριξη που λαμβάνουν στο εξωτερικό- διαφωνούν σε σχέση με τα όρια της πολιτικής και στρατιωτικής εκπροσώπησης μιας κυβέρνησης της Λιβύης, με τον Χάφταρ να εκπροσωπεί μια αυταρχική, μιλιταριστική προσέγγιση ενώ τον Σάλεχ μια προσέγγιση που τείνει σε πιο συμμετοχικά σχήματα. Εξού και η συνεχής, με την διαμεσολάβηση της Αιγύπτου και τις απανωτές συναντήσεις τους στο Κάιρο, σιωπή εκ μέρους του Σάλεχ αμέσως μετά την επανεμφάνιση του στρατάρχη και την ανακοίνωση «κυβέρνησης».
Οι σχέσεις των δύο αντρών δεν έχουν αποκατασταθεί με τον Σάλεχ να επιμένει στη δημιουργία, ουσιαστικά, θέσης υπαρχηγού των Λιβυκών Ενόπλων Δυνάμεων πράγμα που θα σήμαινε και την υπαγωγή του στρατάρχη Χάφταρ στην πολιτική ηγεσία της ανατολικής Λιβύης. Σε αυτό σύμμαχοι του Σάλεχ παραμένουν οι ισχυρές φυλές της ανατολικής Λιβύης όπως οι al-Obaidat και Aqair όπως και η φημολογία πως στην Αίγυπτο υπάρχουν πρόσωπα που θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν σταδιακά τον Χάφταρ (ο Abd al-Razaq al Nadhuri είναι επίσης μια επιλογή των Αιγυπτίων) μελλοντικά ή να πληρώσουν την θέση του υπαρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων του LNA. Ο Σάλεχ πάντως απολαμβάνει της εμπιστοσύνης του πρώην Λίβυου πρέσβη στη Σαουδική Αραβία Abdelbasset al-Badri, ο οποίος διατηρεί κανάλια επικοινωνίας τόσο με τη Μόσχα όσο και με το Άμπου Ντάμπι αναφορικά με την πίεση που θα μπορούσε να ασκηθεί στον Χάφταρ να μην προχωρήσει σε μια αμιγώς στρατιωτικού τύπου, αυταρχική, κυβέρνηση.
Ενδεικτική πάντως της αποστασιοποίησης από τον Χάφταρ είναι και η στάση της Ρώμης όσο και του Παρισιού (χαρακτηριστικό παράδειγμα η επιχείρηση της γαλλικής φρεγάτας στα πλαίσια της επιχείρησης IRINI) ωστόσο αυτό που πρέπει να αναμένεται εδώ είναι η στάση που θα τηρήσουν τα ΗΑΕ –βασικός χρηματοδότης και υποστηρικτής του στρατάρχη. Οι κινήσεις πάντως στο πεδίο των μαχών εξακολουθούν να δείχνουν προς την κατεύθυνση του stalemate ενώ η εμπλοκή της Ρωσίας αλλάζει, αισθητά, και την ρητορική των ΗΠΑ –χωρίς καμιά κίνηση εκ των δύο χωρών βέβαια να σημαίνει και κάτι καταλυτικό στη παρούσα φάση.
Η κόντρα Σάλεχ-Χάφταρ πρέπει να αποτελέσει ενδιαφέρον πεδίο κατανόησης για την ελληνική εξωτερική πολιτική, δεδομένου τόσο του τουρκολιβυκού μνημονίου όσο και σε σχέση με το πολιτικό κεφάλαιο που επενδύθηκε στον LNA ως αντιστάθμισμα στην τουρκική εμπλοκή στη Λιβύη. Σε μακροχρόνιο ορίζοντα δεδομένης, αργά ή γρήγορα, μιας νέας διεθνούς διάσκεψης για την Λιβύη.
Του Γιάννη Ιωάννου