Μια ενδιαφέρουσα πτυχή της σύγκρουσης στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ είναι η κινητοποίηση μαχητών από τη Συρία -ως private contractors στο πλευρό των Αζερικών Ενόπλων Δυνάμεων. Υπήρξε μάλιστα επιβεβαίωση απώλειας Σύρων μαχητών στις συγκρούσεις που μαίνονται στο Ν. Καύκασο. Μοτίβο που είδαμε και στη σύγκρουση στη Λιβύη.
Πρόκειται για μαχητές (περίπου 700 με 900 σύμφωνα με συγκλίνουσες πληροφορίες) που πρόσκεινται στις οργανώσεις “Sultan Murad Brigade” και “al-Hamza Division”. Οι δύο αυτές militias έχουν από το 2018 ενταχθεί πλήρως οργανικά στον λεγόμενο Syrian National Army (SNA) και μάχονται στο πλευρό της Τουρκίας (εξού και γίνονται designated και ως “tFSA” ήτοι Turkish-backed Free Syrian Army) ως παραστρατιωτικές ομάδες σε Β. Συρία και Λιβύη -παρά σε ρόλο ενεργούς ένοπλης αντιπαράθεσης με τον Συριακό Αραβικό Στρατό (SAA) του καθεστώτος Μπασάρ αλ Άσαντ. Οι άντρες είναι τουρκμενικής κι αραβικής εθνοτικής καταγωγής από περιοχές του Βορείου Χαλεπιού, του Αφρίν και της τουρκοσυριακής μεθορίου -από εξαιρετικά χαμηλές οικονομικές τάξεις.
Αν και στην ελληνόφωνη δημόσια σφαίρα (ΜΜΕ/αναλύσεις) συχνά αποκαλούνται ως “τζιχαντιστές μισθοφόροι” η καταγεγραμμένη ιστορία των συγκρούσεων στο Συριακό δείχνει πως ιδεολογικά δεν ανήκουν σε υπερεθνικά σαλαφιστικά/τζιχαντιστικά δίκτυα (όπως η αλ Κάιντα της Συρίας ή το Ισλαμικό Κράτος) μιας και την περίοδο 2013-2016 οι εν λόγω militias συγκρούστηκαν εκτενώς με το Μέτωπο αλ Νούσρα και τους τζιχαντιστές του Daesh/ISIS. Ωστόσο οι εν λόγω militias παραμένουν αντικείμενο συστηματικής αξιοποίησης, σε στρατηγικό και τακτικό επίπεδο, από την Τουρκία η οποία τους έχει εντάξει πλήρως στους σχεδιασμούς της στα μέτωπα που εμπλέκεται στρατιωτικά (Συρία, Λιβύη, Καύκασος).
Του Γιάννη Ιωάννου